Το ανάποδο από το ακρωτήρι: Μια στενή λωρίδα θάλασσας που εισβάλει στην στεριά, δημιουργώντας μια εικόνα που αν την κοιτάς από κοντά μοιάζει πολύ με ποτάμι. Για τα φιόρδ της είναι διάσημη, ας πούμε, η Νορβηγία. Εδώ στον νότο δεν πολυέχουμε φιόρδ. Έχουμε, όμως, τον Γέρακα. Έναν κολπίσκο τόσο κλειστό, και τόσο στενό, που την πρώτη φορά που τον αντικρίζεις από ψηλά μοιάζει πολύ με φιόρδ. Κι αυτή είναι μια σπάνια στην Ελλάδα ευκαιρία να ξεστομίσεις την φράση «Νορβηγία γίναμε», και να σε πιστέψουν.
Για τέτοιο μοναδικό στα ελληνικά δεδομένα γεωλογικό φαινόμενο, είναι απορίας άξιο πώς ο Γέρακας της Λακωνίας (που θα τον βρεις στους χάρτες ακόμα και σήμερα ως «Λιμήν Ιέρακα») δεν συγκαταλέγεται στους δημοφιλέστερους προορισμούς της Πελοποννήσου. Ίσως, όμως, να είναι και καλύτερα έτσι: Η χαρά της ανακάλυψης, αυτή η αίσθηση ότι βλέπεις κάτι μοναδικό που είναι όλο δικό σου, κάνει το τοπίο στα μάτια σου ακόμα πιο συγκλονιστικό.
Ο Γέρακας, λοιπόν, βρίσκεται 24 χιλιόμετρα βόρεια της Μονεμβασιάς, και «τυχαία» δεν πρόκειται να τον πετύχεις. Για να φτάσεις εδώ, πρέπει να ξεκινήσεις για εδώ. Καθώς, όμως, θα κατηφορίζεις με το αυτοκίνητο τον δρόμο προς το λιμάνι του, θα ξέρεις από την πρώτη στιγμή πως άξιζε τον κόπο.
Η παραλιακή διαδρομή πριν φτάσεις στο κέντρο του μικρού οικισμού μοιάζει αρχικά να κινείται πλάι σε μια μεγάλη λίμνη, και εν συνεχεία δίπλα σε ποτάμι –δεν είναι τίποτα από τα δύο, είναι θάλασσα, κανονικότατη θάλασσα, όπως ήδη ξέρεις έχοντας ρίξει μια ματιά στην φαντασμαγορική απεραντοσύνη της από ψηλά.
Ώσπου τελικά ο δρόμος καταλήγει (στην κυριολεξία καταλήγει, δεν πάει πουθενά πέρα από εδώ) σε ένα απάνεμο λιμανάκι, όλο πέτρινα ασβεστωμένα σπίτια με γαλάζια παράθυρα και κόκκινα κεραμίδια, δυο-τρία ουζερί που απλώνουν τα τραπεζάκια τους δίπλα στη θάλασσα, μια τσιμεντένια προβλήτα για βουτιές σαν αυτές που κάναμε παιδιά και λίγες βαρκούλες να… μη λικνίζονται, γιατί τα νερά εδώ μέσα είναι σχεδόν ακίνητα.
Εκτός από τη Μονεμβασιά, που είναι η προφανής απάντηση στην ερώτηση «και τι άλλο θα κάνω εδώ;» ο Γέρακας αποτελεί ωραιότατη βάση για να εξερευνήσεις το εν πολλοίς ανεξερεύνητο «τρίτο πόδι» της Πελοποννήσου, και να κάνεις στάση πριν κατηφορίσεις προς την ξακουστή και κοσμαγάπητη Ελαφόνησο σε μέρη μυστικά, όπως είναι το Σπήλαιο της Καστανιάς, τα κουκλίστικα, εντελώς νησιώτικα χωριά των Βατίκων, ο φάρος του Κάβο Μαλέα και η αρχαιότερη βυθισμένη πολιτεία του μικρού μας πλανήτη, στο Παυλοπέτρι. Λεπτομέρειες για όλα αυτά έχουμε εδώ 3 μέρες στο τελευταίο πόδι της Πελοποννήσου